Nieuw jaar, nieuwe doelen

Nu 2018 aardig op zijn eind loopt worden de plannen voor 2019 langzaam gesmeed. Jasper heeft alvast een hele mooie wedstrijd uitgezocht: de VentouxMan.
Dus als je verlegen zit om wat klimmeters te gaan maken op de racefiets, kun je Jasper bellen. Moet het wel een beetje mooi weer zijn he.
En een beetje boven de 13 graden.
Martijn heeft zichzelf ook een lekkere uitdaging voorgeschoteld:  Challenge Geraardsbergen. Lekker kasseien voor de kiezen tijdens het fietsen incl. de Muur van Geraardsbergen. Kom daar nog eens om!

Triatlon Gendt!

Martijn en  Alan stonden aan de start van de Kersenfeesttriatlon Gendt. Een uitermate leuke wedstrijd waar we elk jaar aan de start proberen te staan. Jasper en Lorraine zijn nog aan het klussen dus alle ballen op beide mannen.

En de huid werd duur verkocht!

Martijn ging gelijk met het zwemmen vol gas wat resulteerde in een puike 15:47 (3de zwemtijd bij de M40+) om daarna gelijk zijn stalen herstel carbonnen ros de sporen te geven. Met 39 gemiddeld over het asfalt, een tijd om u tegen te zeggen (om exact te zijn 1:02.22 over de 40,5 km). Een tweede tijd daarop. Vervolgens de loopschoenen aan en in een 8ste looptijd over de finish komen in 43.13 met een totaaltijd 2:04.27. Kom daar nog eens om!

Alan zat daar niet ver vandaan.  Slechts 6 seconden achter Martijn met het zwemmen. Het fietsen ging in 1:12.31, waar menigeen nog een puntje aan kan zuigen natuurlijk, maar in dit geweld zat er niks anders op, om tijd goed te maken met het lopen. Dat lukte vrij aardig: 42:55 was de 7de looptijd en dat alles resulteerde in een 2:14.40.
Was het een Olympische Spelen geweest dan was het gewoon goed geweest voor een diploma want gewoon 8ste bij de M40!

Alle statistieken zijn online.

Even de wedstrijden nog doornemen

Martijn is lekker bezig geweest de laatste maanden.  In competitieverband doet hij mee met het team van TriCan Visma en doet het daar meer dan verdienstelijk. Na de openingswedstrijd in Arnhem en de wedstrijd in Almere was het afgelopen zondag tijd voor de competitie in Weert. Volgend jaar wordt daar het EK gehouden dus een mooie editie om mee te doen.

Met het TriCan 2 team  zwom Martijn 13:28, fietsen ging in 24:35 (gemiddelde dik boven de 40! met een 7de fietstijd) en ook het lopen mocht er wezen. Dat ging in 20:33.  Goed bezig Martijn!
Komend weekeinde mag hij aan de bak in Luxemburg. We zijn erg benieuwd waar dit toe gaat leiden op de 70.3.

Alan deed op zaterdag ook mee in Weert alleen kon de race niet voltooien door bij het fietsen een flinke smak te maken. Goed herstel gewenst Alan!

Wellicht gaat alles weer vanaf een leien dakje in Oss komend weekeind.

Marathon van Londen: The Hottest Edition

Afgelopen zondag waren Jasper en Lorraine in Londen om de 110-jarige viering van de marathonafstand van 42.195meter te vieren. De startknop werd ingedrukt door hare majesteit de Queen die ook al verdacht dicht richting die 110 jaar aan het gaan is.

Onder een strak blauwe lucht vertrokken beiden en dankzij de brandende zon liepen niet alleen de tijden een klein beetje op maar ook de sfeer  daar langs de Thames.

finish

Uiteindelijk was het Jasper die over de finish kwam in 3:26.09. Aardig geroosterd naar eigen zeggen.

Niet heel veel later was het de buurt aan Lorraine om het laatste stukje langs Buckingham Palace en The Mall te lopen en in 3:44.16

Statistieken

Jasper hield 9% van het totale veld niet achter zich, maar bleef er dus wel 36.387 lopers voor. 747ste man van 40+. De tweede helft haalde hij 1334 lopers in en 90 kwamen hem voorbij.

Lorraine hield maar liefst 33.591 lopers achter zich en werd 231.
De tweede helft van de marathon haalde ze 2351 in en slechts 77 kwamen haar voorbij.

Venloop!

Alan vertegenwoordigde Tri-Team Numaga afgelopen zondag bij de Venloop op de halve marathon. In een heel acceptabele eindtijd van 1:29.07 en werd daarmee 55ste master 40+ (van de 764) en 389ste overall van de maar liefst  7927 en daarmee ook 16de op het NK. Sjappo!

Ruim een maand later, is er dan nog een kater?

Het is dinsdagavond, de vrouw heeft een zwemles en ik heb een stuk gevuld speculaas los getrokken. Ja, het is die tijd van het jaar. En met losgetrokken bedoel ik dan eigenlijk dat ik hem al op heb. 240 gram van gevuld speculaas vind zich snel een weg naar mijn spijsverteringsstelsel en met een volle buik en de laptop op schoot, kan ik nu eindelijk eens de recap schrijven van de Chicago Marathon.

Het werd tijd.

Chicago werd niet wat ik er van gehoopt had. Maar zoals ik al eens ergens op instagram ben tegen gekomen: You Can Have Results or Excuses, Not Both.

Wat ging er mis? Eigenlijk niet zoveel zou je zeggen. De voorbereiding liep gewoon soepel. Tuurlijk, af en toe wat pijntjes, maar niks van dat alles waarvoor je gillend naar een fysio rent, om twee weken voor de start nog een naald in je kuit laat zetten en dan maar Op Goed Geluk aan de start staat en dan wetende dat ergens tussen nu en 42 je lichaam tegen je gaat zeggen: “hé mafkees, wat denk je nou zelf? Bekijk het maar, toedeledokie. #klaarmee”.

Ik liep zelfs weer een 10km, een echte 10 en geen 9,6km onder de 40 minuten en dat was alweer 11 jaar geleden. Elf jaar! Toen gingen we nog naar het WK voetbal weet je nog? Marco Borsato teisterde de hitlijsten met Rood en ik was net 30 geworden. Dertig! Mijn beste jaren moesten nog komen, soort van….

Ok, de 39:39 was zelfs nog iets langzamer dan ik gehoopt had, maar midden in de marathonvoorbereiding was dat geen gek resultaat. De laatste weken gingen beter en beter, zelfs weer 94 km in de week kunnen draaien en daarnaast zelfs nog een zwem en fietstraining in da pocket. Ik ben er klaar voor.

Maar hoe kom je daar?

Chicago is echt nog een takke end vliegen en verdomd, op de dag dat we vertrekken is er een heuse najaarsstorm, die ervoor zorgt dat er maar 1 start en landingsbaan beschikbaar is en daar sta je dan in de rij met je miljoenen dollars kostende Boeing 77 nog wat. Dus als je om half 5 wakker was en door alle vertragingen uiteindelijk pas om half tien Chicago tijd (zeven uur-tijdzones verder) in je appartement ligt, dan ben je wel gaar. En Moe.
Wel noemenswaardig nog dat in alle heise van gecancelde vluchten dat dan wel zes van ons in hetzelfde vliegtuig terecht kwamen in plaats van de geplande 4 en we nog een bijzonder prettig gesprek hebben gehad met een echt Kona ganger (die gewoon nog even wereldkampioen werd in haar age group, van harte nog.). Elk nadeel heb z’n voordeel.

Met z’n 8ten in een appartement en dan proberen het vroeg opstaan ritme aanhouden ging nog verrassend goed, aangezien we allemaal wel goed aan de start wilde verschijnen. De zon komt om net iets voor zevenen op, en als je dan langs Lake Michigan loopt, zijn er ergere plekken om je laatste loopjes te doen.

Links Chicago, rechts Alan

De marathon hier is wel groot. Gewoon teringgroot mogen we wel zeggen. 45.000 deelnemers, da’s gewoon bijna een hele Kuip vol. OK, ik kan dan nog zeggen dat het niet de grootste marathon ter wereld is waaraan ik heb meegedaan, in New York City hebben ze nog 6 duizend extra lopers weten te vinden, maar het is zeker een hele grote familie waarvan we deel uit maken.

Voor je het allemaal echt doorhebt, is het alweer zover. De ochtend van de start. De gebruikelijk lichte tot zware paniek bij deze en gene, een bus die wel of niet rijdt (deed ie dus wel) en dan door de security naar je startvak waar het echte aftellen kan beginnen. Zenuwachtig in de rij voor de wc. Half uur later ga ik niet eens meer in de rij proberen te staan en sta met genoeg mannen tegen het hek aan te pissen. Zeikzuilen kennen ze hier nog niet.  Oh sorry, plaspalen schijnen ze te heten. Whizzpoles dan maar?

Verdomd.

Wat.staan.we.dichtbij.de.start.

Ik zie de toppers aan komen lopen en ik kan ze gewoon bijna aanraken.

het bewijs dat we vooraan stonden
het bewijs dat we vooraan stonden

 

Nadat het startschot, sirene,hoorn of wat het dan ook was, heeft geklonken ben ik in amper 6 seconden over de start. Alan aan mijn zijde, soms naast me lopen we de eerste tunnel in. GPS horloge gelijk van slag. En dan ineens lig ik daar. Op de grond. Op het beton wat hier voor asfalt doorgaat. “He, je flesje ligt los uit je drankgordel” hoor ik nog een toeschouwer zeggen (uiteraard in het Engels, duh), ik stop het flesje er weer in, sta op en hinkel een paar passen. Tering, die heup doet echt zeer, het zal toch niet zo zijn dat dit einde oefening is? Gelukkig na een pas of tien gaat het wel weer beter en moet ik Alan zien te vinden. Gelukkig in oranje singlet valt ie wel op en binnen no time loop ik weer naast hem. Ik zeg dat het wel weer gaat en we lopen door. Tussen de mensenmassa’s door. Wat een volk staat er vandaag zeg.

Jammer genoeg beginnen de benen al aardig vol te lopen en we zijn nog niet eens halverwege. Dat belooft niet veel goeds. Alan heb ik dan al lang moeten laten gaan en als medereisgenoot Jeroen mij voorbijkomt weet ik al hoe lang het is. Het worden weer dramatische laatste kilometers. Het publiek blijft ondertussen gewoon door juichen hier, zo zijn ze ook wel en wat ook niet echt helpt is dat het vandaag na 2 dagen grijs weer, echt mega zonnig is. Not a cloud in sight, zoals ze hier zeggen en verdomd. Dan kun je wel om half 8 ’s ochtends starten. Om 10 uur is het dan al gewoon goed warm hier.

En ik ga niet lopen klagen hier hoe verschrikkelijk die laatste kilometers zijn, en dat ik gewoon 10km per uur loop en dan nog probeer aan te zetten die laatste kilometers om nog onder de 3 uur 20 te komen, wat uiteraard niet meer lukt. Met 3:20.32 ga ik dan de boeken in. Mijn snelste Amerikaanse marathon, dat dan weer wel maar dat besef ik pas als mijn vrouw dat zegt.

Lorraine loopt wel een persoonlijk record maar heeft ook een beetje de balen in, want ze stond ineens met kramp in de hamstrings langs de kant onderweg en daar ga je niet sneller door lopen. Met 3:35.37 wordt ze dan toch maar mooi 1100ste vrouw, 154ste in haar categorie. Kom daar nog eens om!

Snelste TTN lid was Alan. 3:13.59. Met een 2014de plek overall, 346ste in zijn categorie leverde hij toch maar een puike prestatie, waarvan akte.

Chicago Marathon finishers

En weet je wat het erge is?

Na enkele uren begonnen de verhalen al. Op naar de volgende marathon, want er zat meer in. Of we willen meer.

Dus gaan we luisteren naar de spreuk:

You Can Have Results or Excuses Not Both

p.s.
Zondag aanstaande, staat de 7evenheuvelenloop weer op het programma. Alan en Jasper staan aan de start. Dat je het even weet.

Nog ruim een week tot de Chicago Marathon

Over precies een week stappen Alan, Jasper en Lorraine op het vliegtuig naar Chicago voor de 40ste editie van de Chicago Marathon te gaan lopen. Alle drie gaan op weg naar een nieuw marathon PR, zoals altijd.

En nog te vermelden

Niet onvermeld mag worden dat in de voorbereiding hierop Lorraine maar even de kwart triatlon van Stroombroek deed en pardoes op het podium belandde bij de dames van 40+.

Martijn belandde op 27ste plek overall in Emmeloord, met een puike eindtijd van 2:10.57 en ook daar geven wij hem een welverdiende high-five voor!

Martijn in actie in Emmeloord

Nieuwe wedstrijden in het verschiet

Na de zomervakantie is het tijd voor nog enkele wedstrijdjes voor het seizoen ten einde komt.

Martijn gaat zich vermaken in Emmeloord bij de NoordOostPolder Triatlon op de 27ste augustus. Laat dan nu ook de dag zijn waarop Lorraine zich gaat wagen op de kwart in Braamt, beter bekend als de StroomBroek Triatlon Doetinchem.

Jasper traint ondertussen lekker door op weg naar Chicago Marathon, alwaar hij ook gezelschap krijgt van Lorraine en Alan.