Alles voor de eindsprint:
Gelukkig hebben we de foto’s nog…
Gelukkig finishte Lorraine een stukje beter in een tijd van 21:20, een 9de plek bij de dames.
Jasper finishte als 22ste man, in 20:34.
Alle uitslagen zijn online te vinden.
Triatlon team uit Nijmegen (en omstreken)
Alles voor de eindsprint:
Gelukkig hebben we de foto’s nog…
Gelukkig finishte Lorraine een stukje beter in een tijd van 21:20, een 9de plek bij de dames.
Jasper finishte als 22ste man, in 20:34.
Alle uitslagen zijn online te vinden.
Het is dinsdagavond, de vrouw heeft een zwemles en ik heb een stuk gevuld speculaas los getrokken. Ja, het is die tijd van het jaar. En met losgetrokken bedoel ik dan eigenlijk dat ik hem al op heb. 240 gram van gevuld speculaas vind zich snel een weg naar mijn spijsverteringsstelsel en met een volle buik en de laptop op schoot, kan ik nu eindelijk eens de recap schrijven van de Chicago Marathon.
Chicago werd niet wat ik er van gehoopt had. Maar zoals ik al eens ergens op instagram ben tegen gekomen: You Can Have Results or Excuses, Not Both.
Wat ging er mis? Eigenlijk niet zoveel zou je zeggen. De voorbereiding liep gewoon soepel. Tuurlijk, af en toe wat pijntjes, maar niks van dat alles waarvoor je gillend naar een fysio rent, om twee weken voor de start nog een naald in je kuit laat zetten en dan maar Op Goed Geluk aan de start staat en dan wetende dat ergens tussen nu en 42 je lichaam tegen je gaat zeggen: “hé mafkees, wat denk je nou zelf? Bekijk het maar, toedeledokie. #klaarmee”.
Ik liep zelfs weer een 10km, een echte 10 en geen 9,6km onder de 40 minuten en dat was alweer 11 jaar geleden. Elf jaar! Toen gingen we nog naar het WK voetbal weet je nog? Marco Borsato teisterde de hitlijsten met Rood en ik was net 30 geworden. Dertig! Mijn beste jaren moesten nog komen, soort van….
Ok, de 39:39 was zelfs nog iets langzamer dan ik gehoopt had, maar midden in de marathonvoorbereiding was dat geen gek resultaat. De laatste weken gingen beter en beter, zelfs weer 94 km in de week kunnen draaien en daarnaast zelfs nog een zwem en fietstraining in da pocket. Ik ben er klaar voor.
Chicago is echt nog een takke end vliegen en verdomd, op de dag dat we vertrekken is er een heuse najaarsstorm, die ervoor zorgt dat er maar 1 start en landingsbaan beschikbaar is en daar sta je dan in de rij met je miljoenen dollars kostende Boeing 77 nog wat. Dus als je om half 5 wakker was en door alle vertragingen uiteindelijk pas om half tien Chicago tijd (zeven uur-tijdzones verder) in je appartement ligt, dan ben je wel gaar. En Moe.
Wel noemenswaardig nog dat in alle heise van gecancelde vluchten dat dan wel zes van ons in hetzelfde vliegtuig terecht kwamen in plaats van de geplande 4 en we nog een bijzonder prettig gesprek hebben gehad met een echt Kona ganger (die gewoon nog even wereldkampioen werd in haar age group, van harte nog.). Elk nadeel heb z’n voordeel.
Met z’n 8ten in een appartement en dan proberen het vroeg opstaan ritme aanhouden ging nog verrassend goed, aangezien we allemaal wel goed aan de start wilde verschijnen. De zon komt om net iets voor zevenen op, en als je dan langs Lake Michigan loopt, zijn er ergere plekken om je laatste loopjes te doen.
De marathon hier is wel groot. Gewoon teringgroot mogen we wel zeggen. 45.000 deelnemers, da’s gewoon bijna een hele Kuip vol. OK, ik kan dan nog zeggen dat het niet de grootste marathon ter wereld is waaraan ik heb meegedaan, in New York City hebben ze nog 6 duizend extra lopers weten te vinden, maar het is zeker een hele grote familie waarvan we deel uit maken.
Voor je het allemaal echt doorhebt, is het alweer zover. De ochtend van de start. De gebruikelijk lichte tot zware paniek bij deze en gene, een bus die wel of niet rijdt (deed ie dus wel) en dan door de security naar je startvak waar het echte aftellen kan beginnen. Zenuwachtig in de rij voor de wc. Half uur later ga ik niet eens meer in de rij proberen te staan en sta met genoeg mannen tegen het hek aan te pissen. Zeikzuilen kennen ze hier nog niet. Oh sorry, plaspalen schijnen ze te heten. Whizzpoles dan maar?
Verdomd.
Wat.staan.we.dichtbij.de.start.
Ik zie de toppers aan komen lopen en ik kan ze gewoon bijna aanraken.
Nadat het startschot, sirene,hoorn of wat het dan ook was, heeft geklonken ben ik in amper 6 seconden over de start. Alan aan mijn zijde, soms naast me lopen we de eerste tunnel in. GPS horloge gelijk van slag. En dan ineens lig ik daar. Op de grond. Op het beton wat hier voor asfalt doorgaat. “He, je flesje ligt los uit je drankgordel” hoor ik nog een toeschouwer zeggen (uiteraard in het Engels, duh), ik stop het flesje er weer in, sta op en hinkel een paar passen. Tering, die heup doet echt zeer, het zal toch niet zo zijn dat dit einde oefening is? Gelukkig na een pas of tien gaat het wel weer beter en moet ik Alan zien te vinden. Gelukkig in oranje singlet valt ie wel op en binnen no time loop ik weer naast hem. Ik zeg dat het wel weer gaat en we lopen door. Tussen de mensenmassa’s door. Wat een volk staat er vandaag zeg.
Jammer genoeg beginnen de benen al aardig vol te lopen en we zijn nog niet eens halverwege. Dat belooft niet veel goeds. Alan heb ik dan al lang moeten laten gaan en als medereisgenoot Jeroen mij voorbijkomt weet ik al hoe lang het is. Het worden weer dramatische laatste kilometers. Het publiek blijft ondertussen gewoon door juichen hier, zo zijn ze ook wel en wat ook niet echt helpt is dat het vandaag na 2 dagen grijs weer, echt mega zonnig is. Not a cloud in sight, zoals ze hier zeggen en verdomd. Dan kun je wel om half 8 ’s ochtends starten. Om 10 uur is het dan al gewoon goed warm hier.
En ik ga niet lopen klagen hier hoe verschrikkelijk die laatste kilometers zijn, en dat ik gewoon 10km per uur loop en dan nog probeer aan te zetten die laatste kilometers om nog onder de 3 uur 20 te komen, wat uiteraard niet meer lukt. Met 3:20.32 ga ik dan de boeken in. Mijn snelste Amerikaanse marathon, dat dan weer wel maar dat besef ik pas als mijn vrouw dat zegt.
Lorraine loopt wel een persoonlijk record maar heeft ook een beetje de balen in, want ze stond ineens met kramp in de hamstrings langs de kant onderweg en daar ga je niet sneller door lopen. Met 3:35.37 wordt ze dan toch maar mooi 1100ste vrouw, 154ste in haar categorie. Kom daar nog eens om!
Snelste TTN lid was Alan. 3:13.59. Met een 2014de plek overall, 346ste in zijn categorie leverde hij toch maar een puike prestatie, waarvan akte.
En weet je wat het erge is?
Na enkele uren begonnen de verhalen al. Op naar de volgende marathon, want er zat meer in. Of we willen meer.
Dus gaan we luisteren naar de spreuk:
You Can Have Results or Excuses Not Both
p.s.
Zondag aanstaande, staat de 7evenheuvelenloop weer op het programma. Alan en Jasper staan aan de start. Dat je het even weet.
Over precies een week stappen Alan, Jasper en Lorraine op het vliegtuig naar Chicago voor de 40ste editie van de Chicago Marathon te gaan lopen. Alle drie gaan op weg naar een nieuw marathon PR, zoals altijd.
Niet onvermeld mag worden dat in de voorbereiding hierop Lorraine maar even de kwart triatlon van Stroombroek deed en pardoes op het podium belandde bij de dames van 40+.
Martijn belandde op 27ste plek overall in Emmeloord, met een puike eindtijd van 2:10.57 en ook daar geven wij hem een welverdiende high-five voor!
Maandagochtend, de auto is weer volgeladen. De radio usb-stick start automatisch: Bruce Springsteen springt aan: Honey, I’m Tougher than the Rest. Een betere samenvatting van het weekend IronMan Frankfurt kan ik niet geven.
Drie dagen terug, vrijdag, einde middag. Kids nog snel uit school gehaald. Altijd een pleurisdrukte om alles geregeld te krijgen. De ene om 2 uur uit, de ander om drie uur en de jongste was zelfs de gehele dag vrij. Niet handig als je nog alle boodschappen binnen moet harken, beetje afwassen (vaatwasser heeft weer kuren) en schoonmoeders komt straks oppassen. Fietsendrager vastmaken, alles achterin gooien, fietsen vastmaken, kids gedag zeggen omdat ze nog 6kamp van atletiek hebben. Ze mogen bij oma in de auto de weg naar de atletiekbaan wijzen. Wij moeten snel weg, door de files naar Frankfurt.
De eerste foto’s in de onvermijdelijke Appgroep zijn al binnen gestroomd en de spanning begint al lichtjes toe te nemen bij mij, terwijl ik niet eens mee ga doen. Onze twee andere mannelijke teamleden gaan zich wagen aan de hele. Vrouwlief gaat ook mee en voor haar moest ik ook nog wat speciaals regelen: morgen is ze jarig. Oudste dochter boos dat we geen normale verjaardag vieren. Tja, keuzes. Met de twee racefietsen achterop voorzichtig doorkachelen om zo snel mogelijk daar te zijn. Wij slapen in een ander hotel dan de overige teamies, maar niet getreurd: Ferry en consorten zijn in ons hotel om de IronMan sfeer hoog te houden. Nadenkend over mijn enige hele van twee jaar terug (Challenge Roth) doorrijdend en af en toe flink stilstaand op de Dreier autobahn komen we uiteindelijk half tien aan in het hotel. Bij het naar binnendragen van de fietsen wordt een deur vriendelijk open gehouden door een Engelsman. Hij gaat ook de IronMan doen. Het wordt zijn tweede poging. Zijn eerste poging was in Almere. Op mijn vraag, of ie de finish had gehaald, komt het antwoord: nee. 2 lekke banden en zijn derde reserve binnenband had ie weggegeven onderweg. Ik wens hem veel succes zondag.
Zaterdagochtend! Tikkie uitslapen en dan uitgebreid ontbijt. Eerder genoemde Ferry en vriendin en huisvriend Paul schuiven aan. De spanning begint stiekem al een beetje op te bouwen. Gevraagd naar zijn doel voor morgen komt er een 9:17 uit Ferry’s mond. Bravoure is hem niet vreemd. Ik zeg dat ik het al knap zou vinden als ie 9.45 zou halen. We zetten er geen krat bier op maar beiden zijn we benieuwd wat er gaat gebeuren. Aangezien er in totaal 6 bikkels zijn die meegaan doen (Bob en Sjoerd van de Bourgondische TriathlonPloeg, Youri van TriTeam Quitte en natuurlijk Alan en Martijn van Tri-Team Numaga en de al eerder gememoreerde Ferry van Davilex), bespreken we ook alvast de verwachte eindtijden. Ik hoop dat iedereen gaat finishen bovenal maar verwacht veel van Martijn omdat het zo’n makkelijke fietser is. Alan is ook goed maar heeft wel een matige nacht van donderdag op vrijdag gehad, waar zelfs nog even een tripje naar de SEH nodig was omdat de buikpijn zo hevig was dat er aan blinde darmontsteking werd gedacht. De laatste appjes stelde me gerust en alles leek nu weg te zakken. Lijkt een beetje op mijn eigen verhaald voor Roth, toen ik ook op donderdagochtend nog een mri moest krijgen om er zeker van te zijn dat alles goed was in mijn enkel. Achteraf gezien zat daar een trombosebeen maar dat wist ik toen nog niet. Dus ja enigzins gespannen hoe dit ging aflopen ben ik wel ja.
Met mijn vrouw gaan we in ons mooie nieuwe tri-suit fietsend naar het hotel van onze teamleden. Alan verwelkomt ons beneden met z’n vriendin die met ons een stukje gaat meefietsen. Alan gaat nog even loslopen, de rest gaat straks de fiets inchecken en wij gaan een stukje losfietsen en dan even naar de Waldsee waar morgen de start is. Wat volgt is een mooi stukje langs de Mainz maar daarna wordt het langzaam maar zeker spoorzoeken. Niks geen mooie gladde fietspaden zoals in Nederland maar af en toe een grindpad en tot onze lichtelijke verbazing zijn we op een gegeven moment bij het vliegveld aangekomen. Met behulp van Google Maps op mijn telefoon vinden we uiteindelijk de Waldsee. Tering, als de mannen straks ook over die grindpaden moeten, dan hoop ik dat niemand lekt rijdt.
Na even de sfeer opgesnoven te hebben, proberen we de weg terug te vinden. Laten we het erop houden dat het een mooie verjaardagsspeurtocht was om terug te komen en dat het uiteindelijk gelukt is. Achteraf een mooi verhaal en over drie jaar genoeg stof om een avond mee te vullen, zullen we maar zeggen.
Gelukkig was het regelen van de verjaardagstaart wel gelukt door het hotel. We houden nog een halve taart over, handig voor het ontbijt morgen.
Om half zes hebben we afgesproken bij de pizzeria tegenover het hotel van de rest. Voor ons een goed kwartier wandelen langs en onderdoor het HauptBahnhof. Wat mij opvalt in vergelijking met Nijmegen, zijn de grote aantallen zwervers en niet westerse allochtonen. Wir schaffen das, in de praktijk lijkt me dat toch tegen te vallen. Het geeft me soms een beetje unheimisch gevoel om het zo maar te zeggen. In een wereld waar soms 2500 euro voor een paar velgen wordt uitgegeven is dat toch wel een opmerkelijke tegenstelling.
Anyways, pizzeria dus. We gaan zitten. Iedereen is er behalve Martijn. De man die van te voren al aankondigde dat hij altijd wat heeft voor een wedstrijd. Zijn Di2 die ineens niet meer werkt, kwartier voor de start. Dat soort dingen.
Maar dit keer heeft ie zich overtroffen. Ik had al een beetje gehoord dat ie vrijdagavond bij het losfietsen met z’n velg in een tramrails was blijven steken en een kleine smak had gemaakt met de fiets en zijn elleboog beschadigd had. Maar wat blijkt: terwijl de mannen naar de Waldsee gingen fietsen, brak het stuur ineens af. Het klapte naar voren en Martijn dus direct omgekeerd naar de expo om daar als de bliksem mensen van de fietsenmakerij aan het werk te zetten. De spanning liep zelfs zo op, dat er voor de zekerheid al een nieuwe fiets werd uitgezocht en de creditcard al bijna tevoorschijn werd getoverd tot het verlossende moment kwam, dat de fiets gerepareerd was. Hup, de auto in dat ding en snel naar de check in waar hij de fiets kon stallen. Bezweet kwam hij om tien voor zes aan tafel zitten, fietskleren nog aan. We hadden nog niet kunnen bestellen maar sjezus, wat een verhaal. Of naar eigen zeggen: ik heb de race al gewonnen, erger dan dit kan het niet meer worden. Amen to that.
Langzaamaan begint de voorbereiding van morgen aan de dinnertafel. Hoe laat sta jij op? Half drie? 4 uur ontbijt? Half 5 bus? Kunnen wij een bus later pakken als toeschouwer? Welk polsbandje moet je dan hebben voor de bus?
Voor ons supporters werd het dus 5 uur bij het hotel de bus pakken. Dus 04.15 de wekker, kort douchen, stukje taart naar binnen en hup, wandelen naar de anderen en bus. Vrouw van Martijn en vader en vriendin en vriendin van Alan zijn ook zo gek om op dit tijdstip de bus te pakken en met z’n 6en stappen we in de bus met als bestemming IronMan.
Een drukte van jewelste bij de zwemstart. Het heeft altijd iets magisch om zo godsvroeg aan de start te staan, ook als toeschouwer. We proberen nog onze mannen te zien en dat lukt ook nog even. We horen dit verhaal:
De bus waar Sjoerd en Martijn in zaten wist de weg niet. Atleten met GoogleMaps aan moest de chauffeur leiden naar de Waldsee. Zoals gezegd: Martijn heeft altijd wat voor de start. En Sjoerd stapt nooit meer met hem in de bus naar een start. Dat mag toch niet gebeuren bij zo’n evenement.
Een laatste groet, die laatste blikken en dan hup. In de rij voor de rolling start. Machtig mooi gezicht, ze maken er wel een feest van die IronMan knakkers. Boxen op 11. Dramatisch muziekje. Knappe jongen als je daar niet door geraakt wordt.
En dan zijn ze weg. Het rekenen gaat beginnen, wie komt wanneer langs op de strand bij de Australian Crossing? Valt niet mee om mensen te spotten tijdens het zwemmen of de doorkomst maar we denken nog wel een paar goede aangemoedigd te hebben. Dan komen de eerste alweer het water uit, bizar snel. Het wachten is op onze mannen, Ferry als eerste en niet eens zo gek ver daar achter Alan en Martijn. Dat stelt me gerust. Ze zijn lekker vertrokken. 1:02.57 en 1:03.42 zwemtijden respectievelijk. Goed werk mannen.
Vlak daar weer achter Sjoerd en Bob en even later is ook Youri bezig zijn wetsuit uit te trekken.
Snel wandelen weer door naar het einde van T1 zodat we nog net Bob en Youri kunnen toeschreeuwen. Mooi gezicht, even die blik van herkenning bij Bob, die bezig is met z’n 6de hele.
Mooi, iedereen weg, terug naar de bus. Terwijl we wandelen zien we fietsers al direct stoppen. Twee man die direct al hun band moeten repareren en 1 die stop om zijn schoenen aan te doen. Hoe kan dat? Ik snap er echt niks van. Wat een pech.
Dan de bus in. En die chauffeur van vanochtend vroeg die verkeerd reed? Nou, die blijken we nu te hebben. We waren er bijna, rijdt die mafkees door en belanden we weer op de snelweg Frankfurt uit. Na een tijdje grijpt er iemand in en leidt de beste man weer terug de stad in richting T2 en Finish. In plaats van het geplande half uur doen we er in totaal een uur over. WTF! Gauw dan maar weer doorwandelen richting T2 en het fietsparkoers einde ronde 1, doorkomst.
De zon is ondertussen zijn werk goed aan het doen en ik begin me lichtjes zorgen te maken voor een aantal dat ze straks nog moeten gaan lopen langs de waterkant in de volle zon. Fietsdoorkomsten betekenen voor mij in ieder geval de site met live results goed in de gaten houden en doorrekenen over hoeveel minuten ze er dan weer zijn. Dat lukt in bijna alle gevallen best goed al zeg ik het zelf. Even een dubbele cola op het terras en dan weer door naar het loopparkoers. Ik ga net na T2 staan. Als eerste komt dan Ferry door. Keurig gefietst, net onder de 5 uur. Dan is het even wachten op Martijn, maar dat valt eigenlijk ook reuze mee. Wat zeg ik: 5:05.05 fietsen is gewoon helemaal top. 10 minuten sneller dan hij zelf gedacht had. Ook Bob en Youri hebben goed gefietst en daarna is het wachten op Sjoerd en Alan. Voor Sjoerd gaat het dan al minder zien we in de tussentijden en ik vrees al voor hem dat de hitte hem weer te pakken heeft. Alan fietst ondertussen ook nog prima door en komt uiteindelijk in 05:41:38 in T2. Hele mooie tijd voor hem qua fietsen en dan moet zijn beste onderdeel nog komen: het lopen.
Nou, vanaf de kant aanmoedigen en lopers toeschreeuwen: dat is mij wel toevertrouwd . Of ze er echt op zitten te wachten is een ander ding. Martijn komt langs en oogt nog wel redelijk scherp maar ook hij klaagt al aardig over de warmte. Alan komt een stuk later binnen en oogt al iets minder scherp, maar zijn: het lopen gaat k*t, pareer ik met de opmerking dat iedereen het zwaar heeft, dit is een iron man. Kom op!
Of het echt aankomt, geen idee maar uit die ene ervaring in Roth zelf weet ik dat lopen tijdens een Iron Man eigenlijk niks met marathonlopen te maken heeft. Tenminste, niet zoals ik het ervaren heb. Als de tank op is, is tie ook echt op en dan begint er een heel groot mentaal gevecht om die finish maar te halen en je lijf verder te drukken dan het ooit geweest is.
Omdat iedereen ondertussen zo verspreid ligt, heb je als toeschouwer het best druk met het rekenen, site bekijken met doorkomsttijden en rond appen en foto’s maken. Nou ja, dat laatste lukt maar matig. Mijn telefoon, Sony Xperia Z5 Compact heeft een camera die vrolijk zegt: ik sluit de camera app, want ik word te warm. Wat heb ik daar nou aan?! Gelukkig is tie wel waterdicht en af en toe gooi ik er water overheen zodat ie nog kan blijven werken. De powerbank houdt hem in ieder geval wel opgeladen en dat is wel nodig op zo’n lange dag.
Terwijl ik er achter begin te komen dat ik mijn kuiten beter in had moeten smeren, begint het lopen voor velen een echte slijtageslag te worden. Ja, klinkt heel erg cliché, maar ik kan het niet echt beter omschrijven. Ja, de kilometer tijden geven het wel mooi weer:
Die spikes naar beneden, ja dat is gewoon even verplicht stilstaan. Je wilt het niet, maar het kan echt niet anders. Nou ja, bij normale mensen dan. Terwijl de profs doorblijven draven alsof ze net begonnen zijn. Niks dan respect vanaf de zijlijn hier.Even nog een aparte vermelding voor Bob die de gehele loop nog vrolijk bleef kijken en hittebestendig bleek en door bleef lopen.
Maar het aftellen begint dan wel echt als Ferry zijn laatste ronde in gaat. Nog maar iets meer dan 10km. Ondertussen heeft Bob Youri weer ingehaald en begint ook hij het zwaar te krijgen. Sjoerd heeft helaas definitief moeten afhaken en Martijn en Alan blijven doorgaan. Niet van harte maar wel gestaag.
Ondertussen hebben we ons op de splitsing genesteld, waar de lopers hun laatste ererondje mogen lopen op de rode loper naar de finish en anderen nog 1 (of 2 of zelfs 3 moeten doen…). Wel een fantastisch punt om te gaan staan. De pure blijdschap in de ogen van lopers dat ze eindelijk mogen afslaan naar de finish, prachtig. Van Ferry, tot Bob, tot Youri, onze eigen Martijn. Fantastisch om te zien. En als we op de tribune zijn gaan zitten, ben ik blij dat mijn telefoon voldoende is afgekoeld om deze beelden te maken:
Topsport in al zijn puurheid (met een goed commercieel randje dan, maar dan heb je ook wat). Alan loopt uiteindelijk 4:36.52, Martijn 4:31.53. Er zijn genoeg mensen die in de week nog niet zoveel tijd besteden aan sport…
Nog even de totalen van ons team:
Alan (40-44), 1115 overall, 243ste in zijn categorie, eindtijd: 11:30.41.
Martijn (35-39), 802 overall, 163ste in zijn categorie. eindtijd: 10:55.17.
(en daarmee hebben alle drie de mannen van Tri-Team Numaga een Iron Man distance op hun naam staan!).
Ferry zit iets verder van zijn voorspelling af dan ik, uiteindelijk wordt het 9:33.43, goed voor een 146ste plek overall en 31ste in zijn categorie 40-44.
Bob 471ste, 98 in zijn categorie en 10:21.01, waar Youri 653ste wordt en 127 in zijn categorie 30-34 van de in totaal 2176 mannen. En zijn eindtijd mag genoemd worden: 10:42.09.
Al met al mag dit toch wel een episch weekend worden genoemd. Op naar de vakantie en ondertussen begint dan de blik naar het najaar waar Lorraine, Alan en Jasper aan de start gaan staan in de Chicago Marathon. Maar eerst even bijkomen.
Jasper stond voor de tweede keer in zijn leven in Didam aan de start afgelopen zaterdag. Waar hij drie jaar geleden weer een comeback maakte op de kwart triatlon, was zaterdag de middenafstand aan de beurt. Die stond nog niet op zijn lijstje, vandaar.
Gelukkig was er een fotograaf om eea vast te leggen, dus ja. De traditionele felgroene tubes waren weer te spotten en paste lekker onder het wetsuit.
De verplichte cijfertjes: zwemmen : 36:38 (incl. trap oplopen en klein stukje asfalt, geen grapje), fietsen: 2:28.33 (ok, net geen 80 volledige kilometers maar het zat er wel verdomd dicht tegenaan) en dan 1:31.13. Dramatische opbouw hier weergegeven door strava:
Plekken: per onderdeel: 29, 60 en 14 (in zijn categorie).
Vreemd genoeg misschien maar Jasper was eigenlijk wel het meest content met zijn fietsen en het minst met zijn lopen. Go figure?!
En overall was Jasper 101ste. Kom daar nog eens om!
Uitslagen Didam zijn online te vinden. Snel door naar Lorraine
In de auto ben je zo in Cuijk. Vorig jaar werd hier voor de eerste keer een triatlon gehouden en je kon gelukkig merken dat ze de nodige verbeterpuntjes hadden doorgevoerd. Betaald parkeren hoort daar blijkbaar ook bij, maar dan sta je wel voor de deur geparkeerd.
Traditioneel begint Lorraine altijd achterin het peloton van zwemmers en dat was vandaag niet anders, maar met 11 minuten uit het water lijken die zwemtrainingen toch echt zoden aan de dijk te zetten en onder een lichtgrijs wolkendek kon dan al ook snel een opmars gemaakt worden tijdens het fietsen. Lekker iets meer dan 20km trappen, eerst tegen de wind in, dat ging nog niet zo soepel, daarna wind in de rug: he, verrek, da’s lekker :-).
U snapt het. De vaart zat er goed in en als 18de begon mevrouw dan ook aan het lopen. De supportersschare langs de kant had er alle vertrouwen in dat de top10 nog in zicht zou komen maar had niet verwacht dat zelfs de top 5 nog mogelijk was. Zelfs de speaker was er van onder de indruk en kon niks meer uitbrengen (bekijk de beelden).
Om nog even wat statistieken erbij te pakken: 5de van 76 vrouwen, 11:03 zwemmen, 38:15 fietsen en dan 22:42 lopen. Totaaltijd 1:15.49.
En niet te vergeten: 34ste overall (van de 181 gestarte atleten): sjappo!
Hoogste tijd om ons op te gaan maken voor het hoogtepunt van het jaar op triatlonvlak: IronMan Frankfurt!
De weergoden hadden het weer voorzien op de triatleten vandaag. Waar het eerder deze week nog snikheet was met weinig wind was het vandaag vechten tegen de wind in op de dijk. De paar miezerbuitjes complementeerde het geheel prachtig tegen een grijze wolken achtergrond. Kortom: TriatlonGendt was er eentje voor in de boeken.
Alan ging vandaag ter voorbereiding op op IronMan Frankfurt zonder wetsuit te water en Jasper moest godsgruwelijk veel moeite doen om hem voor te blijven. Nog even apart vermelden dat, terwijl de atleten nog rustig aan het babbelen waren, ineens het startkanon in de verte klonk. Zelfs de tijdwaarneming was er door van slag geraakt getuige de onwaarschijnlijk snelle zwemtijden van Jasper: 14:47 op de kilometer: een tijd om in te lijsten.
Alan zat er bovenop met 15.17 en kon sneller wisselen, want Jasper worstelde nog met z’n wetsuit en schoenen en helm.
Bijna gelijktijdig betraden beide mannen dus de fietsarena van 10 kilometer en na nog even ‘zet hem op’ uitgewisseld te hebben stoof Alan de dijk op. Jasper kon hem lang in het vooraf zo mooi schoon gemaakte vizier houden, maar uiteindelijk trok Alan het ontspannen door en was het gat met Jasper ruimschoots geslagen. Na 1:13.56 werd de bijna 41 km afgelegd, een puike prestatie met deze omstandigheden mag ik wel zeggen. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Jasper worstelde zich ondertussen door het fietsen. Zelfs een trio-atleet vroeg zich onderweg af, of er iets scheelde…Jasper’s antwoord laat zich raden: “Ik kan niet fietsen. Ik kan wel lopen!” (fietstijd voor de meeschrijvers: 1:16.22)
Jasper had een mooie voorbijganger te pakken die precies het beoogde tempo van 4:05 per km liep te pakken en bleef keurig in zijn spoor de eerste twee rondjes. Helaas was daarna deze haas weg, (tja, dat krijg je als je finisht) en dus moest Jasper het verder alleen doen. Dat lukte nog best aardig maar het beste was er al wel af. Ondertussen schalde de speakers dat Alan over de finish was gekomen. In een officieuze 2:13.02 legde Alan, ook wel bekend onder zijn alter ego AvH beslag op de 10 plek bij de mannen 40-49 (is tie echt al 40? Ja, dat is ie, we hebben het gecontroleerd). Uiteindelijk zat JR met zijn groene tubes er niet heel ver vanaf. 2:15.39, wat zomaar de 11de plek in dezelfde categorie oplevert. Kijken we dan naar de looptijd van beide heren dan is dat 40.59 voor AvH, op z’n gemakkie, en JR liep 40.52, klein beetje doorgetrokken tot aan het tandvlees. Zijn lippen traditioneel paars gekleurd na afloop. Geen paniek, dat hoort zo bij hem. Zijn moeder kan het bewijzen.
Kortom: weer een gezellig dagje onderweg op naar de volgende wedstrijden.
Voor de cijfer fetisjisten onder ons, de uitslagen staan al weer online.
Jasper gaat van start a.s. zaterdag in Didam op de midden afstand(2-80-20) en AvH en Martijn mogen zich nog 2 weken inhouden tot IronMan Frankfurt!
Lorraine heeft gisteren een poging gedaan om Alan voor te blijven. Lorraine startte op de 1/8ste en een uur later dan Alan op de kwart. Beiden zetten puike tijden neer, waarbij het lopen unaniem een daverend succes mag worden genoemd. (5de loopplek voor Alan en een 1ste loopplek in hun categorie voor Lorraine).
Met een totaaltijd van 2:15.48 bleef Alan Lorraine ruim genoeg voor. Lorraine kwam na 1:21.16 weer binnen op de snikhete atletiekbaan.
Op naar de volgende wedstrijd: Kwart triatlon Gendt, waarbij Jasper en Alan te water gaan.
Gisteravond in de Goffert gingen Lorraine en Jasper te water en te voet bij de Zwemloop. 300m in het Goffertbad en dan de loopschoenen aan voor zo’n kleine 3 km lopen in het Goffertpark.
Lorraine mocht als eerste starten en kwam in 6:46 over de mat na het zwemmen om vervolgens te wisselen in 1:45 (valt nog niet mee zo’n wetsuit uit trekken) en dan nog even in 12:40 lekker door te lopen. Daarmee 5de vrouw en 26 overall.
Jasper had zijn wetsuit thuis gelaten en zwom in 5:27 (inclusief uit het water klimmen en naar de tijdregistratiemat te rennen), wisselde in 45 seconden en vervolgens in 11:21 weer terug te komen over de finish. Daarmee belandde hij net buiten het podium op de ondankbare 4de plek bij de mannen, overall 7de en wat erger was: één plek achter Dieuwertje die het na eigen zeggen rustig aan het gedaan. Nou ja zeg.
De uitslag is online.
In het Belgische Bilzen vond afgelopen zondag de 111 plaats. 1 km zwemmen, 100km fietsen en dan nog 10km lopen.
Met een zelfgeklokte 16:58 zwemtijd, 2:58.28 fiets en 42:37 looptijd kom je dan samen met de wissels op een 4:03.20 en dan heb je echt waar voor je inschrijfgeld gekregen.